پژوهشگران پوستهای میوه «دارابی» یا «پومیلو»(Pomelo) را به فناوری خودشارژی تبدیل کردهاند که برق تولید میکند.
به گزارش صدای آفاق، «دارابی» یک میوه بزرگ از خانواده مرکبات است که به طور گسترده در شرق و جنوب شرقی آسیا کشت میشود. این میوه پوست بسیار ضخیمی دارد که معمولاً دور ریخته میشود و بخش قابل توجهی از مواد غذایی را تشکیل میدهد.
به نقل از استیدی، محققان دانشگاه ایلینوی(Illinois) روشهایی را برای استفاده مجدد از این «زیست توده»(biomass) توسعه دادهاند. آنها در این روش موفق به توسعه ابزارهایی شدهاند که قادر به تأمین انرژی دستگاههای الکترونیکی کوچک و رصد حرکات «زیستمکانیکی» هستند.
«زیستمکانیک» علم استفاده از اصول مکانیک در سامانههای زیستشناسی مانند انسان، جانوران و گیاهان است.
«زیستتوده» نیز به معنای زبالههایی است که منشأ زیستی داشته باشند و از تکثیر سلولی پدید آمده باشند.
«یی- چنگ وانگ»(Yi-Cheng Wang)، استادیار گروه علوم غذایی و تغذیه انسانی در دانشگاه ایلینوی و نویسنده این مطالعه گفت: پوست «دارابی» دو بخش اصلی، یک لایه بیرونی نازک و یک لایه داخلی ضخیم و سفید دارد. قسمت سفید آن نرم است و وقتی آن را فشار میدهید، مانند اسفنج به نظر میرسد.
وی افزود: برخی از افراد از پوست این میوه برای استخراج ترکیبات روغنهای ضروری استفاده کردهاند، اما ما میخواستیم از ساختار پرمنفذ و اسفنجی طبیعی پوست آن بهره ببریم. اگر بتوانیم پوست این میوه را به جای دور انداختن، به محصولات با ارزش بالاتری تبدیل کنیم، نه تنها میتوانیم ضایعات حاصل از تولید، مصرف و آبگیری «دارابی» را کاهش دهیم، بلکه میتوانیم ارزش مواد غذایی و ضایعات کشاورزی را بالا ببریم.
میوه «دارابی» بین یک تا دو کیلوگرم وزن دارد که پوست آن ۳۰ تا ۵۰ درصد از کل وزن آن را تشکیل میدهد. دانشمندان در مطالعه خود، پوست این میوه را جدا کردند و بیرونیترین لایه را برداشتند و سپس پوست ضخیم و سفید داخلی آن را بررسی کردند. آنها آن را به قطعات کوچکتر برش دادند و برای حفظ ساختار سهبعدی پرمنفذش، آن را خشک و منجمد کردند. سپس این نمونهها را برای بررسی بیشتر در شرایط رطوبتی مختلف نگهداری کردند.
این تیم تحقیقاتی با استفاده از ترکیب شیمیایی و خواص مکانیکی پوست این میوه، با موفقیت یک فناوری را طراحی کرد که انرژی مکانیکی را به برق تبدیل میکند. همچنین این فناوری به عنوان حسگرهای حرکتی خودشارژ عمل میکند.